เพราะงานศิลปะ คือการสะท้อนช่วงเวลาที่เรามีชีวิตอยู่ผ่านสายตาและการจัดวางของของศิลปิน สถานการณ์ที่เปลี่ยนแปลง เรื่องราวที่เปลี่ยนไป ความรู้ที่มนุษย์พัฒนาขึ้นในแต่ละยุคสมัย ถูกสะท้อนและ จัดเก็บลงในผลงานรูปแบบต่างๆ ของศิลปิน ก่อนที่จะนำไปสู่การรับรู้และซึมซับซึ่งแรงบันดาลใจจากผู้ชม และอาจนำไปสู่ความก้าวหน้าทางสังคมวัฒนธรรมที่สำคัญ ในขณะเดียวกัน ความเปลี่ยนแปลงเหล่านั้น     ก็ส่งผลต่อแนวคิดและแนวทางในการสื่อสารของศิลปิน ทำให้ศิลปินในแต่ละยุคสมัย ต้องเรียนรู้ ปรับตัว เพื่อที่ภาษาของการสะท้อนความคิด จะยังมีความร่วมสมัย และสื่อสารได้ถึงเรื่องราวของความเป็นปัจจุบัน

​

เสียง ในฐานะของศาสตร์ศิลปะอีกรูปแบบหนึ่ง ก็สามารถที่จะสะท้อนเรื่องราวความเปลี่ยนแปลงของสังคมได้อย่างซื่อตรง หลายครั้งที่เราจะพบว่าความเป็นนามธรรมของเสียงและดนตรี นำพามาซึ่งอารมณ์ ความรู้สึก เรื่องราว ที่ก้าวไปสู่การที่ทัศนคติ มุมมอง และความคิดเห็นของผู้รับฟังเปลี่ยนไป เสียงและดนตรี สามารถที่จะสร้างความกลมเกลียว ความเข้าใจ และความเห็นอกเห็นใจในเพื่อนมนุษย์            ได้บ่อยครั้ง แต่ในขณะเดียวกัน เสียงและดนตรีที่สรรค์สร้างโดยปราศจากความรู้เท่าทันในบริบท หรือ      เพิกเฉยต่อความเป็นไปของผู้ฟังในสังคม ก็อาจเป็นการละเลยต่อหน้าที่ที่เสียงและดนตรีพึงมี ในฐานะของศิลปะที่จรรโลงและสร้างสรรค์สังคม